EY FRANSA HALKI!

                        EY FRANSA HALKI!

    acıyarak yaşatan ve yöneten TANRInın adıyla

Ey terör saldırısına uğramış Fransa halkı!

Sizlere hitabetmenin zamanı geldi...

Uğradığınız belâ için geçmiş olsun diyor ve aynı

şeyin tekrar etmemesini diliyoruz.

Aynı şeyin tekrar etmemesi için de alınması gere-

ken önlemler var. O önlemlerin neler olduğunu da,

bu hitabenin akışı içinde göreceksiniz.

Biz Avrupalı müslümanlar, çoğunluk olarak ne terö-

rü ülkenize dâvet etmiş olan karükatiristlerin yanın-

da, ne de saldırgan teröristlerin yanındayız. Biz, sal-

dırıya uğramış olan siz Fansa halkının yanındayız.

Acınız, acımızdır. Terör dâvetçisi o malûm karükati-

ristlerin beyinsizliklerini size yükleyecek değiliz. Si-

zin de teröristlerin yaptıklarını -çoğunluk olarak-

bize yüklemeyeceğinizi iyi biliyoruz. Küçük bir azın-

lığın aksi hareketini ise, geçiyoruz, genelleştirmiyo-

ruz. Genelleştirmemeliyiz, geçmeliyiz. Çünkü "adâ-

let"in gereği budur. Sizler de, adâletten anlayan uy-

gar bir ülkenin insanlarısınız. Bizler de, adâlete uy-

makla mükellef müslüman Avrupalılarız. Yarım asır-

dır aranızda olmamızdan dolayı, dinen kaynaşama-

mış olsak da, insan olarak, vatandaş olarak sizlerle

kaynaşmış durumdayız. Bunun icin aramızdaki siz-

lik bizlik yarı yarıya kalkmış ve "biz" olmuş haldeyiz.

Bu yüzden derdiniz, derdimizdir.

Şimdi belki merak ediyor olabilirsiniz: Acaba Hz.

Muhammed bu zamanda yaşasaydı ve Paris'te in-

sanları müslüman olmaya dâvet etseydi ve bazı

insanlar da onun bu dâvetine karükatürlerle alay

ederek karşılık verseydi ne olurdu?

Olacağı şuydu: Tarihçe sabittir ki; Hz. Muhammed,

Mekke'de, Arabistan çöllerinde insanları İslâm'a

çağırmaya başladığında el yapımı uydurma tanrıla-

ra tapan topluluklar tarafından onlarca saldırıya uğ-

ramıştır, açlığa mahkûm edilmiştir, yalnızlığa itilmiş-

tir. Fakat o yüce insan, bu muamelelere ve saldırı-

lara saldırı ile değil, sabır ile karşılık vermiştir; onla-

ra zarar vermeyi düşünmemiştir. Sözü uzatmamak

için onun uğradığı onlarca saldırıdan sadece bir te-

kini nazara vermekle yetinecek ve uğradığı saldırı-

ya nasıl karşılık verdiğini göstermeye çalışacağız.

Hz. Muhammed, Mekke'nin 150 km. güneydoğu-

sundaki Taif şehrinin topluluklarını İslâm'a dâvet

etmek için gider ve dâvetini yapmaya çalışır. Fa-

kat Taif'li topluluklar bu dâvete, Hz. Muhammed'i

taşlamakla karşılık verirler ve onu yaralayıp kanlar

içinde bırakırlar. O da bu çok acı ve dehşetli olay

karşısında Taif halkını yüce Allah'a şikâyet eder.

Yüce Allah da ona, ülkeleri harabetme kudretinde

olan bir meleğini gönderir. Melek der: "İstersen,

Taif'i Taiflilerin başına yıkayım, onları yok edeyim."

Fakat o yüce Peygamber, uğradığı dehşetli saldı-

rıya rağmen buna râzı olmaz. Taiflilerin yok edilme-

sine engel olur. (Burada, Hz. Muhammed'in hem

güçsüzken, hem güçlüyken sergilediği tavra dikkat

etmeliyiz.)

Bundan anlamalıyız ki, Hz. Muhammed Paris'te ka-

rükatiristler tarafından alaya alınsaydı, Taif'teki gibi

aynı şekilde hareket eder, onlara aldırmaz, sabre-

derdi.

Peki, dinleriyle alay edildiğinde müslümanlar nasıl

hareket eder ve etmelidir?

Müslümanlar, kitapları olan Kur'ana ve Peygamber-

lerinin dinsel yaşantısına uymak zorundadırlar. Kur'

an bu konuda der: "Dininizle alay edildiği zaman,

alay edicilerin yanında oturmayın, onlardan uzakla-

şın. Aksi halde siz de onlar gibi olursunuz." Yoksa

"onlara saldırın" dememiştir. Demektir ki; Paris'te

din alaycısı karükatiristleri katleden teröristlere hak

veremeyiz ve çoğunluk olarak vermiyoruz. Terörist-

lere hak verecek olan azınlıkları da, hakka ve ger-

çeğe dâvet ediyoruz.

Bir de müslümanlar, Kur'anca "adâletli olmak"la da

emrolunmuşlardır. Adâletin gereği ise, suçluya su-

çu kadar cezâ vermektir. Buna göre dinleriyle alay

edilen müslümanların karükatiristlere vereceği ce-

zâ, onların alay ettiği kadar onlarla alay etmek, on-

ları karükatirize etmek olabilir. Veya mahkemeye

başvurup, onları dâvâ edebilirler.

Sadece Paris'teki müslümanlar o karükatiristlere

"dine hakaret" dâvâsı açsa, binlerce dâvâcının dâ-

vâsı altından o din alaycısı dergi kalkamaz, altında

ezilir. Demek teröre başvurmaya hiç gerek yok.

Müslümanlar da barışçıdır ve barışçı olmak zorun-

dadır. Fakat Avrupa kanunları da bu barışa hizmet

edecek nitelikte olmalı, terörü besleyecek durum-

dan çıkarılmalıdır.

Çünkü müslümanlar "müslüman çoğunluk"tan iba-

ret değil. Bir de çoğunluğun yanında çoğunluk gibi

düşünmeyen, Kur'anı kendi kısa aklına ve keyfine

göre yorumlayan, öfkesine yenik azınlıklar, acıma-

sızlar, fanatikler de vardır. Bu fanatikler de teröriz-

me meyilli olabilirler ve olabiliyorlar. Aynı zamanda

bu fanatikler, ta Hz. Muhammed'in ölümünden son-

ra ortaya çıkmaya başlamış ve İslâm'ın ilk ve ger-

çek sahiplerinden daha ileride olduklarını düşüne-

rek ve iddia ederek, siyasî ihtirasla dört halifeyi

katletmişlerdir. O halde çok tehlikeli bu dinsel fa-

natiklerin varlığını yabana atmamalıyız, önlemimizi

almalıyız.

Bunun için "din ile alay etmek fikir özgürlüğüdür"

diyemeyiz. Dersek, sonuç: Paris terörüdür! Unut-

mayalım, karşımızda İslâm'ın dört halifesini acıma-

sızca katletmiş bir zihniyeti taşıyan gözü dönmüş,

öfkesini Tanrı yapmış fanatikler var ve olabilir. Dört

halifeyi katletmekten çekinmemiş bir zihniyet sahip-

leri, Avrupalılara neler yapmazlar! İyi düşünmeliyiz.

O fanatiklerin müslümanlara dahi acımadıklarını

görüyoruz. Eğer acımış olsalardı, Newyork'taki 11

Eylül olayını gerçekleştirmezler, tüm müslümanları

zan altında, zor durumda bırakmazlardı. Demek on-

lardan acıma bekleyemeyiz ve beklememeliyiz.

11 Eylül terör olayında ikiz kuleler vuruldu ve yuvar-

lak hesap olarak 3 bin 333 suçsuz insan öldü. Buna

karşılık ABD ordusunun bombalarıyla Irak ve Afga-

nistan minareleri devrildi ve oralarda bir milyon yüz-

onbirbin yüzonbirden fazla suçsuz insan katledildi.

Demek, İslâmlı teröristlerin terörü, müslümanlara

fayda değil, zarar veriyor.

Ey Parisliler! Ey Fransa halkı! Ve ey Fransa çevre-

sindeki Avrupalılar!

"Fikir özgürlüğü" çok önemlidir. Birbirimizin fikirleri-

ni ancak fikir özgürlüğü sayesinde tanıyabiliriz. Bu-

nun için de fikir özgürlüğünü korumak durumunda-

yız.Fakat fikir özgürlüğünün ne olup olmadığını çok

iyi bilmeli, onu kötüye kullanmamalıyız. Fikir özgür-

lüğü: Zıt ve farklı fikirleri alay etmeden, hakaret et-

meden ve saldırıda bulunmadan söyleyebilmek ve

çeşitli şekillerde ifade edebilmektir.

Bu tariften anlıyoruz ki; o Parisli karükatiristler, fi-

kir özgürlüğünü yanlış anlamışlar ve kötüye kul-

lanmışlardır. Bu yetmediği gibi, bir de teröristleri

tahrik etmişler ve Paris'i terör dehşetine maruz bı-

rakmışlardır. Bu çok tehlikeli karükatiristlere des-

tek vermek şöyle dursun, onları devlete ihbar et-

meliyiz. Fransa devleti de gerekeni yapmak zorun-

dadır. Sadece teröristleri kötüleyerek bir yere va-

ramayız. Bir milletin diniyle alay etmenin, "mânevî

terör" olduğunu da kabul etmeliyiz.

Terörün üzerine benzin sıkarcasına tahrikle gidil-

memesi gerektiğini anlamalıyız. Bundan şunu da

anlamalıyız ki, Avrupalı müslümanlar içinde fana-

tikler bulunabileceği gibi, müslüman olmayan Pa-

risliler içinde teröre dâvetiye çıkaran fanatik dinsiz-

ler, din düşmanları, ırkçılar ve karükatiristler buluna-

biliyor. Bu konuda Avrupalı müslümanlarla, müslü-

man olmayan Avrupalılar eşit durumdadır. Yani kim-

senin kimseyi suçlama lüksü yoktur. O halde barış

içinde yaşayabilmek için hak ve adâleti gözetmek

durumundayız. Adâletsiz barış olmaz.

Meselâ İsrail, adâlete boyun eğip işgal ettiği top-

raklardan çekilse, Filistin halkıyla arası düzelir ve

barışa erer. Bu da, İsrail halkına huzur getirir. Diken

üstünde durmaktan kurtulurlar. 67'li barışa râzı ol-

madığında ise, Müslüman Dünya ona savaş açmak

zorunda kalacak ve büyük ihtimalle İsrail ortadan

kalkacaktır. Biz müslüman çoğunluk ise, İsrail halkı-

nın ve devletinin varlığından yanayız. Ama İsrail 67'

li barışa râzı olmazsa, onun haksızlığına da daha

fazla göz yumamayız.

Adâletin gerçekleşmesi için hakkı bilmek ve tanı-

mak gerekiyor. Hakkın ne olduğunu bilmeden, tanı-

madan ve ona teslim olmadan adâletin gerçekleş-

mesi zordur, belki imkânsızdır. Bunun için Hakkı ta-

nımalıyız. Hakk, yüce Tanrı'nın İsa, Musa ve Mu-

hammed aracılığıyla indirdiği emir ve isteklerdir.

Bunlar da, adâletin kaynağıdır. Bu kaynak olmadan

adâlet tesirsiz kalır ve kalıyor. Bu zamanda hak ve

adâletin yerini devletler ve kanunlar almıştır. Dev-

letler ve kanunların kuvvetiyle de kötülükler azınlıkta

kalıyor, çoğunluğa ulaşamıyor. Kötülükler çoğunlu-

ğa ulaşamadığı için de, yüce Tanrı çok eski çağlar-

daki gibi insanları felâketlerle yok etmiyor.

Fakat bu yok etmeyişin anlamı, insanlık O'nun hak-

larını ödüyor demek değildir. Maalesef insanlık ço-

ğunluk olarak, o çok merhametli Tanrı'nın haklarını;

O'nu bilmemek, tanımamak ve O'na teslim olma-

makla çiğnemektedir. Bu hak çiğneciliğe son ver-

mek durumundayız. Çünkü yüce Tanrı'ya ait bir

dünyada ve evrende yaşıyor ve yaşatılıyoruz. Bu

yaşatılışın teşekkürünü; evren Sahibi'ni bilerek, ta-

nıyarak ve O'na inanıp teslim olarak yapmak zorun-

dayız. Bu inanç, teslim ve teşekkür ise, bizi O'nun

cennetine ulaştıracaktır. Aksi halde cehennemden

başka bir kazanç yoktur.

Ey Parisliler! Ey Fransa halkı ve ey Avrupalılar!

Hiç kendi kendine kurulmuş ve kendi kendine ça-

lışan bir fabrika olur mu? Bunun gibi, şu evren ve

onun özeti olan şu yeryüzü fabrikası da sahipsiz

ve kendi kendine çalışıyor değildir. Onun Sahibi

ise;  Hz. İsa, Musa ve Muhammed'in elçilikleriyle

Kendini bize tanıtmış ve bizlerden de O'na teslim

olmamızı istemiştir. Öyle ise bu teslimiyeti yerine

getirerek, O'na olan borcumuzu ödeyelim. O'nun

hakkını ödemedikçe de hakiki insan olmamız

mümkün değildir.

Hem sizler, aynı yaşta kalmayacaksınız ve kalma-

maktasınız. Çünkü dünya dönüyor, zaman işliyor ve

ömürler tükeniyor ve tükenmektedir. Bu tükeniş kar-

şısında ise kalpleriniz ebedî bir hayat ve saadet is-

tiyor. Bu hayat ve saadet ise ancak evren Sahibi'

nin elinde bulunuyor. Onu elde edebilmek de, o

yüce Sahibimize inanç ve teslimle mümkün olmak-

tadır. Madem ölümle yok olup gitmeye râzı değilsi-

niz ve râzı olamazsınız, o halde o yüce Sahip'in Hz.

İsa, Musa ve Muhammed aracılığıyla gönderdiği

emir ve isteklere inanıp teslim olunuz. Bu inanış ve

teslim oluşun özeti ise; "Tanrı tektir. İsa, Musa ve

Muhammed Tanrı'nın kulu ve elçisidir" demektir.

Bu deyişten sonra da; hak, adâlet, namus, ibadet,

güzel ahlâk ve iyilikçilikle evrenin ve dünyamızın

yaratıcısı, yaşatıcısı ve yöneticisi olan o yüce Sa-

hip ve Tanrı'ya teslim olmaktır. Bu teslimiyet de si-

zi gerçek barışa ve dünya mutluluğuna götürecek,

yeryüzünüzü de cennete çevirecek ve ölümden

sonra da sizleri ebedî cennete çıkaracaktır.

Ey Parisliler! Ey Fransız halkı! Ey Avrupalılar! Ve

ey bütün insanlık!

Madem ölüm öldürülmüyor ve madem kıyamet dur-

durulamıyor. Demektir ki, dünyada ebedî kalmak

mümkün değildir. Hem madem doğmamak müm-

kün olmamıştır, o halde yeniden diriltilmeyi de ön-

lemek mümkün değildir. Madem bu dünya ve onun

ağacı olan evren sahipsiz olamaz, elbette onun sa-

hibi olan yüce Zât, hayatın ve hayata sebep olan

rızk ve nimetin hesabını ve teşekkürünü insandan

soracaktır. Çünkü buna dair gerekli bilgiyi Tevrat,

İncil ve son olarak da Kur'anıyla bildirmiştir. Madem

bu bildiri elimizde ve önümüzdedir, o halde bize

ulaşmış olan Tanrısal bildiriye kalp ve kafa verelim,

onu hayatımıza geçirelim. Bu geçirişle de hem

dünyamızı ve hem de ötesini kurtaralım.

Bu kurtarış için de yapacağımız şudur: "Tanrı tektir.

İsa, Musa ve Muhammed Tanrı'nın kulu ve elçisidir"

deyip; hak, adâlet, namus, ibadet, güzel ahlâk ve

iyilikçilikle hayatın sahibi o yüce Tanrı'ya teslim ol-

maktır. O halde teslim olunuz, gerçek dininize ka-

vuşunuz, saadeti bulunuz.

Unutmayınız! Evrenin sahibi ve Tanrısı tek olduğu

gibi, o yüce Tanrı'nın dini de tektir ve yukarıda ve

hem aşağıda ifade edildiği gibidir:

                     Allah'tan başka ilah yoktur.

          Mehdi ve Mesih O'nun kulu ve elçisidir.

Not:

Ey Parisliler! Ey Fransa halkı! Ve ey Avrupalılar!

Eğer Hz. İsa'nın, Musa'nın ve Muhammed'in "ger-

çek dini"ne giriş yapmak isterseniz, deyiniz: "Şa-

hitlik ederim ki, Tanrı tektir."

Bunun anlamı şudur: "Çünkü O'ndan başkası elçi

ve kitap göndermiş değildir ve gönderemez de.

Çünkü (tek Tanrı olan) Senden başkası bu evreni

ve içindekileri yaratacak, yaşatacak ve yönetecek

güç ve kabiliyette değildir. Bunları yapamıyacak

olanları, ben Tanrı kabul etmem."

Bu şahitliğin devamı şöyledir: "Yine şahitlik ederim

ki; İsa, Musa ve Muhammed tek Tanrı'nın kulu ve

elçisidir."

Fakat Hz. İsa, Musa ve Muhammed şu anda yeryü-

zünde olmadıkları için, yüce Tanrı onların yerini Hz.

Mehdi'yle doldurmuştur. Hz. Mehdi yüce Tanrı'dan

yeni bir din almamıştır. Fakat gönderilmiş dinlerin

yenileyicisi ve birleştiricisi olarak görev yapacaktır

ve yapmaktadır. Hz. Mehdi'nin ölümünden sonra

da onun yerini şu an gökyüzünde bulunan Hz. İsa

alacaktır. Onun yer yüzüne inmesi de çok yaklaş-

mıştır. Bunun için dinde yeni şahitliğin şöyle olması

gerekiyor: "Şahitlik ederim ki, Tanrı tektir. Yine şa-

hitlik ederim ki; Mehdi ve Mesih Tanrı'nın kulu ve

elçisidir."

Zaman:  Yeni Çağ'ın onbeşi, Ocak başı.

Mekan:  Avrupa.

Makam: Dâvet.

Boyut:   Muranizm.

                                                   YAYINLAYAN

                                       AVRUPA  MURANİSTLERİ

                                       *   *   *